De voorbije 18 jaar mocht ik een prachtmeid mee onder mijn vleugels nemen om zichzelf en de wereld rondom haar te ont-dekken.
Ik mocht haar dragen in mijn lichaam, dan in mijn armen om daarna meer en meer vanuit haar eigen kracht naast mij te wandelen.
En nu is het tijd voor de volgende stap en laat ik haar wat meer los om op eigen benen de wereld te ont-moeten. Letterlijk en figuurlijk.
Want daar gaat ze dan... voor 3 maanden haar dromen achterna naar de Afrikaanse zon.
Vanuit liefde en vertrouwen de wereldse belevingen tegemoet.
En ik laat haar vanuit mijn liefde voor en mijn vertrouwen in haar, haar eigen levenspad bewandelen.
Ik zal energetisch naast haar staan en vanop een afstand samen met haar verder wandelen.
Het ene moment op hetzelfde pad, het andere moment op een pad naast elkaar.
"Want je kinderen zijn je kinderen niet. Ze zijn de zonen en dochteren van 's levens hunkering naar zichzelf.
Ze komen door je maar zijn niet van je. En hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hun liefde geven, maar niet je gedachten.
Je mag hun lichaam huisvesten, maar niet hun ziel want hun ziel toeft in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen hun gelijken te worden, maar tracht niet hen aan je gelijk te maken.
Je bent de boog waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter een vreugde voor je zijn."
(Kahlil Gibran- De profeet.)
Dus probeer ik als boog van mijn kinderen om zo ontspannen mogelijk in mijn eigen kracht te gaan staan.
In mijn midden - mijn kern, waar mijn ziel, mijn waarden en mijn kwaliteiten puur en oprecht zijn.
Waar ik mijn leven vanuit liefde, vertrouwen en plezier leef.
Probeer ik de spiegels die ze voorhouden te herkennen en erkennen,
zodat ik weer wat verder mag groeien in mijn hunkering naar mezelf.
Zodat mijn kinderen vanuit de souplesse en de kracht van mijn boog
hun hunkering naar zichzelf mogen aangaan, in hun kracht gaan staan
en gewoon door te zijn wie ze zijn de wereld wat mooier maken.
Ik heb het voorrecht om niet enkel de boog te mogen zijn van MIJN kinderen
maar van alle kinderen die op mijn pad wandelen.
Als zorgleerkracht in een kleuterschool en als kinderfluisteraar en relaxatiecoach
voor alle kinderen die wat extra beschermende vleugels kunnen gebruiken.
Maar ook als co-boog voor ouders, opvoeders die wat extra steun kunnen gebruiken
in het boog zijn voor een kind.
Want "it takes a village to raise a child" en dat zijn we, naar mijn gevoel een beetje kwijt.
Een gemeenschap om een kind alles te geven wat het nodig heeft in zijn hunkering naar zichzelf.
Waar ieder vanuit zijn kwaliteiten dat kan bijbrengen wat een kind vraagt
en minder dat waarvan wij denken dat het kind nodig heeft.
Namasté,
Naddy.
Reactie plaatsen
Reacties